غرب در برابر چیستان پارسی
برگردان از فرامرز دادرس
انستیتو بروکینگز «Brookings Institution» می نویسد ، دربرابر ایران چه باید کرد؟ از هنگام انقلاب 1979 که سقوط شاه را در پی داشت، آمریکایی ها در برابر این پاسخ در مانده اند. درست کمی پیش از برگزاری انتخابات رئیس جمهوری در ایران، بر پایه یک پژوهش از سوی سازمان « think tank » در واشنگتن، همه گزینه ها از جنگ گرفته تا حمله هوایی هدفمند به ایران در نظر گرفته شد.
پس انتخاب احمدی نژاد، و اعتراض مردم در خیابان ها و شهرهای ایران، رژیم با سرکوب وحشیانه مردم باعث به وجود آمدن دودستگی میان رهبران و برجستگان شد.
آیا همه کارت ها بازی شده است؟ غرب در برابر این معمای ایرانی که پیچیده تر شده، در مانده است. نه آمریکا و نه کشور های اروپایی و نه شیخ نشین های خلیج، همسایه پارس ها در درک و حل این معما عاجز ماند ه اند.
موقعیت ژئو استراتژیک امروز همان اندازه غیر قابل پیش بینی است که در دوران جرج بوش بود. بوش دو دشمن اصلی رژیم ایران صدام حسین و طالبان را بر انداخت.
از هنگام افشای برنامه های مخفیانه اتمی ایران در سال 2002 از سوی مخالفان رژیم اسلامی در خارج ازکشور، برخورد ها با ایران به روش هویج و باتوم می باشد. ولی این روش ها نتوانستند جلوی این برنامه را بگیرند.
یکبار دیگر غربی ها، ایران را به سخت گیری در تحریم ها و مجازات تهدید می کنند. پنج عضو شورای امنیت، آمریکا، روسیه، چین، فرانسه و انگلستان، به همراه آلمان و اتحادیه اروپا، هفته پیش در برلین گرد آمدند و به تهران اخطار کردند که گفتگو روی این پرونده را بپذیرد. این دولت ها در پایان ماه سپتامبر در نیویورک در حاشیه اجلاس عمومی سازمان ملل یکدیگر را ملاقات خواهند کرد.
کلمنت ترم(Clément Therme) استاد انستیتوی عالی بین المللی و گسترش ژنو، که چندین بار به ایران سفر کرده است، نسبت به کارآیی این تحریم ها و مجازات ها شک دارد. به نظر او این تصمیم ها بیش از همه مردم را از نظر گرانی و کمبود در فشار خواهد گذاشت و نه رژیم را، افزون بر آن اگر شرکت های آمریکایی از معاملات با ایران خودداری نمایند، دیگر کشور ها از آن ها پیروی نخواهند کرد.
به نظر کلمنت ترم(Clément Therme)، چین تبدیل به یک سکوی صادرات به ایران شده است. ولی در این کارتنها نیست و اروپاییان هم هیچگاه غایب نبودند.
شدت یافتن مشکلات مردم ایران، به محمود احمدی نژاد این فرصت را می دهد که دربرابر غربی ها و مجازات هایشان، یکبار دیگر کارت ناسیونالیستی را بازی کند، و بهانه ای برای توجیه مشکلات اقتصادی رژیم خواهد داشت.
همانطور که تیری کوویل(Thierry Coville) در نشریه « انستیتو روابط بین الملل و استراتژیک» نوشته بود ، در سال 2008 رشد اقتصادی پیش بینی شده با بهای نفت به 6.9 در صد خواهد رسید، ولی همان میزان برای جذب هشتصد هزار جوانی ایرانی که هر ساله به بازار کار روی می آورند کم است. بالا رفتن بهای خالص تولیدات داخلی امسال میان(0.5 تا 2.5) در صد است، در حالی که شمار غیر رسمی بیکاران میان (20 تا 25)در صد است.
این وضعیت خطرناکی برای رئیس جمهور ایران است که مشکل مشروعیت انتخاباتی نیز دارد،. بی شک مخالفان دارای توان سازماندهی بالایی برای سرنگونی رژیم نیستند. ولی تظاهرات ایران مانند دیگر کشور ها نبود، که از هنگام فروریزی دیوار برلین، جنبش های مدنی تحریک شده از خارج باشد. به نظر کلمنت ترم (Clément Therme) حرکت ایرانیان یک « جنبش خود جوش مردمی در بطن جامعه بود».
افزون بر آن، اگر مسئولین برجسته رژیم به دور قدرت رهبر، علی خامنه ای و نورچشمی او احمدی نژاد گردآیند، باید یکپارچه و منظم شوند. رهبر ارتباطش را با خارج و بخش بزرگی از جامعه از دست داده است. پاشنه آشیل رهبر ناتوانی او برای نشان دادن چشم اندازی روشن به ایرانیان است.
در این جاست که یک مجازات تازه و حساب شده و هدفمند بین المللی، می تواند مشکلات داخلی رژیم را افزایش دهد. نابسامانی در یک کشور تولید کننده نفت، که بایستی چهل در صد بنزین مصرفی خود را از خارج وارد نماید، و در نتیجه در برابر تحریم های خارجی شکننده است.
این کار یک شرط دارد و آن اینست که رئیس جمهور آمریکا، باراک اوباما بتواند در همان زمان سیاست در های گشوده را دنبال کند. بی تردید همانگونه که نیکلا سارکوزی رئیس جمهور فرانسه اشاره کرد؛ باید کسی در برابر دست دراز شده وجود داشته باشد. چیزی که در حال حاضر به روشنی در ایران دیده نمی شود.ایرانیان بیش از پیش به احمدی نژاد خرده می گیرند که موجب انزوای ایران در صحنه بین المللی شده است.
سیاست ایران وقت گذرانی است، تا بتواند برنامه های اتمی خود را تا دستیابی به یک بمب اتمی ادامه دهد، و میان قدرت های جهان، از یک سو « بلوک» غرب، و از سوی دیگر بلوک « شرق» ، چین و روسیه، اختلاف اندازد.
نباید دراین دام افتاد.
16 شهریور- هفتم سپتامبر 2009
تارنمای فرهنگ ایران
نظرات