آن ها به چه می خندند؟
می پرسم: آن دو به چه می خندند؟ پاسخ می دهد: شاید به ریشِ آن یکی که غمگین و ماتمزده در کنارشان نشسته است! می گویم: او که بنظر نمی رسد ریش و پشمِ درستی داشته باشد که بشود بدان خندید. می گوید: پس آن دو به چه می خندند؟ می گویم: آن ها به ریشِ مردم فلک زده ی ایران می خندند!