يکی از ويژگيهای جمعی ما ايرانيها «دقيقة نودی» بودن است و در حالی که يک ماه بيشتر تا زمان سخنرانی محمود احمدی نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل نمانده است، هيچ خبری از سازماندهی تظاهرات اعتراضی بر ضدّ رييس دولت کودتا هنگام سفرش به نيويورک نيست. احتمالاً يک هفته مانده به اين رخداد تازه به اين فکر خواهيم افتاد که کاری بکنيم که نتيجه اش چند تا پوستر سبز در بالاترين و در نتيجه حضور چند صد تا چند هزار نفر در مقابل سازمان ملل خواهد بود که از لحاظ خبری برای چنين رويدادی ارزش چندانی نخواهد داشت.
به نظر می رسد لازم است جامعة ايرانيان مقيم امريکا از هم اکنون در باب طرحهای عملی برای به راه اندازی حرکت های اعتراضی گسترده هنگام سفر احمدی نژاد به نيويورک به تبادل نظر بپردازند تا بتوانند استقبال شايانی از احمدی نژاد هنگام سفر به امريکا به عمل آورند!
من به نوبة خودم می خواهم اين بحث را شروع کنم و به ارائة طرح های عملی و دغدغه های مطرح جهت برگزاری چنين مراسمی بپردازم.
يکی از نگرانی هايي که موقع صحبت کردن با دوستان در بارة اين موضوع مطرح می شد، ترس از مصادره به مطلوب شدن چنين حرکت هايي از سوی ورشکستگان سياسی اپوزيسيون خارج از کشور است، خيلی ها- از جمله خود من- حاضر نيستيم در تظاهراتی شرکت کنيم که عدّه ای فسيل سلطنت طلب بيايند و در آن شعار «مرگ بر موسوی» بدهند يا عدّه ای به اصطلاح مجاهد چنين وانمود کنند که اين همه آدم برای حمايت از مريم و مسعود جمع شده اند و مطمئن هم هستم که اگر اين نگرانی نبود تعداد شرکت کنندگان در چنين حرکتی چند برابر می شد؛ از اين رو توجّه به اين نکته در سازماندهی هر حرکت اعتراضی از اهميت فراوانی برخوردار است.
يکی از راهکارهايي که برای مقابله با اين مشکل به ذهن من می رسد برگزاری تظاهرات سکوت همراه با نماد های جنبش- مانند پلاکاردهای «رأی من کجاست؟»، «زندانی سياسی آزاد بايد گردد» و «دموکراسی برای ايران» است, چرا که اينها نکات حداقلی هستند که کم و بيش تمامی گروههای اپوزيسيون در مقام ادّعا بر روی آنها توافق نظر دارند؛ می توان حتی از شرکت کنندگان خواست که به طور نمادين بر دهانهايشان چسب بزنند تا بدين وسيله اعتراضشان را به اوج خفقان که پس از کودتا در کشورمان اعمال می شود ابراز کنند. می توان قطع نامه ای را نيز از هم اکنون تنظيم کرد و به طور آنلاين به رأی گذاشت تا اگر مورد قبول هموطنان واقع شد به عنوان موضع تظاهرکنندگان در پايان تجمّع خوانده شود و در اختيار خبرگزاريها و شبکه های تلويزيونی قرار گيرد.
راه ديگر برای مقابله با اين مشکل سازماندهی طرفداران جنبش سبز در سرتاسر امريکاست تا با حضور گسترده در اين تظاهرات کسانی را که چنين حرکتهايي را لوث می کنند و بهانه به دست کودتاچيان می دهند به حاشيه برانند. يکی از جمع هايي که می تواند پاية خوبی برای بسيج کردن معترضان باشد دانشجويان ايرانی ساکن امريکا هستند؛ می توان برای شروع شبکه ای از اين افراد را تشکيل داد و از آن جهت سازماندهی معترضان شهرها و ايالتهای مختلف و حضورشان در نيويورک استفاده کرد. مدل ارتباطی که در تهية طومار سبز به کار رقت و بسيار نيز موفق بود می تواند در اين مورد نيز به کار آيد. در اين مورد رابطان هر شهر می توانند نسبت به اطلاع رسانی و سازماندهی سفر گروهی برای کسانی که قصد شرکت در اين تظاهرات را دارند اقدام کنند- اقدامی که می تواند از لحاظ مالی هزينة سفر را کاهش داده و عدّة بيشتری را به آمدن ترغيب کند.
کسانی هم که به هر دليل نمی توانند به نيويورک بروند و همچنين ايرانيان خارج از امريکا نيز می توانند تجمّعات مشابهی را در همان روز برابر دفاتر نمايندگی سازمان ملل در شهرها و کشورهای خود صورت دهند. حتی معترضان داخل کشور نيز می توانند از اين تاريخ به عنوان بهانه ای برای جمع شدن و اعتراض استفاده کنند.
من با جستجوی مختصر در اينترنت موفق نشدم برنامة دقيق سفر احمدي نژاد به نيويورک را پيدا کنم؛ امّا به نظر می رسد مناسب ترينزمان برای برگزاری چنين تظاهراتی روز و ساعت سخنرانی احمدی نژاد در مجمع عمومی باشد تا بيشترين پوشش خبری را داشتهباشد و سخنرانی او را نيز تحت الشعاع خود قرار دهد
از: وبلاگ حاج اکبری
نظرات