• دین از خداست، دور بدار از حکومت اش:
زیرا حکومت از بشر است و بشرسَری
جمهوری و خلافت چون آب و آتش اند:
بود ِ یکی تباه کند بود ِ دیگری. ...
اخبار روز: www.akhbar-rooz.com
دوشنبه ۹ شهريور ۱٣٨٨ - ٣۱ اوت ۲۰۰۹
ای مردمان گزیده کنون ات به رهبری!
ای وای بر تو، خواهی اگرشان ز ره بری! *
دل یکدله نمی شودم با تو، من یکی:
ای گوهر ِ تو بادی و آن من آذری!
دانی چه گویم، ای ز خمینی بر آمده!
در رفته های خویش اگر باز بنگری.
آنی تو کان زمان که تو بودی زمام دار،
آغاز کرد «محفل خودسر» به خودسری:
یعنی امام خودسر شیطان گزیده ات
آورد رو به رسم و ره ترس گستری.
چندین و چند نُخبه ی مردم گرای ما
بُرد از میان به کیفر اندیشه پروری.
آمد بسیجِ سفله ی مردم ستیز ِ او،
در کار خویش، بیشتر از پیشتر جری.
گسترده به کار گرفت این شعار ِ شوم:
یا روسری برای زنان یا که تو سری.
کشتار ِ شصت و هفت ِ وی، از بس فجیع بود
خون آوَرَد به دیده ی خورشیدِ خاوری.
هر چ او به شرع بیشتر از عُرف رو نمود،
گشت اش ستمگرانه تر آیین کیفری.
دید او صلاح کار در اعدام و سنگسار؛
دیدی صلاح خویش در کوری و کری.
اما زمان دگر شد و مردم دگر شدند:
آیا تو خود همانی یا آن که دیگری؟
بادا که روزگار دگر کرده باشدت،
در بینش و گزینش و روکرد و داوری.
سیدعلی خامنه ای، شاهشیخ دین،
که ش سیدی گذشت ز هر گونه سروری،
اکنون رسیده است به جایی که با خدا
دارد برابری به ز قانون فراتری.
نی، نی، خطا بگفتم! کامروز خود خدای
با او زدن نیارد لاف برابری:
ترسان ز تُهمت اش که، نه آمریک و انگلیس،
کاین شورش او کند به نهان سازمانگری!
زین رو، دهد به چاه زی ی جمکران پیام
کان به که روزگار به پنهان سر آوری:
کاین شاهشیخ اگرت بیند، چو چشم من،
چشم تو نیز تر کند از خشک باوری!
وای خدا و وای وطن، تا به منبر است
این نابکار پیر جوانخوار منبری!
آری چنین شده ست و بتر نیز از این شود،
گر تو به پای جان ره آینده نسپری:
ای موسوی! اگر تو به خود باز گشته ای،
وقت است تا به کار وطن نیک بنگری:
ضحاکی زال پیمبرت، در خیال،
گرم خدایی است، چه جای پیمبری!
و آن هم به قهر و جبر، که کُشتار مردُمان
تنها نشان از اوست به اللهُ اکبری.
آیا شگفت نیست که، در عصر علم و فن.
شیخی کند شریعت بنیاد رهبری؟!
زین طرفه تر کسان که، خود از راست یا دروغ،
دانند ذات ِ او ز گناه و خطا بری!
وین طرفه تر بسی که، به کشتار خلق نیز،
فرمان او برند که فریاد از این خری!
با خواهر و برادر خویش آنچنان کنند
کانگار برفتاد به گیتی برادری!
آری، به پایگاه ِ ولی، اژدهای پیر
اینگونه وانمایدمان ذات ِ اژدری:
تازی نازی ای که، به فردای بازخواست،
خون ندا ش بس که کشاند به داوری:
گیرم که سخت جوشد و کوشد که، حالیا،
مانند مخبران جهان از خبر بری.
آقای موسوی! زمن ار بشنوی، ز یاد
خون ندا و بهمن و اشکان نمی بری.
با مکر و فتنه پیش بَرد کار ِ خود فقیه:
هنگام شد تو را که از این فتنه بگذری.
اینک زمان زمان گزین کردن است و بس:
وای تو، گر که بگذری از آن به سرسری!
دین از خداست، دور بدار از حکومت اش:
زیرا حکومت از بشر است و بشرسَری
جمهوری و خلافت چون آب و آتش اند:
بود ِ یکی تباه کند بود ِ دیگری.
جمهوری از حضور امام ات شود تباه:
هان، تا خلافت اش جز از آفات نشمری!
جمهوری ی خجسته گزینه ی تو باد و بس:
کاین ره نماید و نه جز این ات خرد وری.
کآن راه دیگر ار بروی، جاودان سِزد
نفرین خلق بر تو و آن مار ِ منبری:
چونان که آفرین شان بر این سرود ِ نغز،
تا هست در زمانه سخن گفتن دری.
یکم تیر ٨٨
بیدرکجای لندن
* این مصراع را چنین هم خوانده ام:
وای تو، وای بر تو، اگرشان زره بری!
و چنین هم می تواند باشد:
وای تو، رهبری ت شود گر زره بری!
نظرات