پیرامون جبهه فراگیر ملی اعلامیه فراکسیون کمونیستی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)

هموطنان عزیز! احزاب و سازمانهای آزادیخواه! هیچ کسی منکر آن نیست که، اوضاع میهن ما بشدت بحرانی است. بحران سیاسی در هرم قدرت، در میان جناحهای متخالف حاکمیت اسلامی که بعد از انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری هر چه بیشتر آشکار شده است، از یک سو و از سوی دیگر، ادامه گسترده خصوصی سازی دارائیهای عمومی، رشد مستمر میزان بیکاری در میان نیروی قادر به کار، رواج فقر، گرسنگی و فساد اجتماعی توأم با گرانی، تورم و رکود اقتصای که بطور روزافزون گلوی مزدبگیران و همه طبقات و اقشار پائین دست جامعه را می فشارد، کشور ما را در شرایط بسیار سختی قرار داده است. ادامه وضع موجود نه برای مردم میهن قابل تحمل است و نه قابل کنترل برای رژیم حاکم. نارضایتی رو به تزاید توده ها، رژیم اسلامی ایران را با بحران مشروعیت نظام گرفتار ساخته است. رژیم در صدد است طبق معمول سی ساله، با توسل به نیروی قهر و سرکوب، با کشتار و زندان و شکنجه، با تشدید فضای دیکتاتوری و خفقان پلیسی، صدای اعتراضات بحق مردم را خاموش و بر ناتوانی خود در اداره امور کشور سرپوش گذارد. میهن ما نیازمند یک تحول بنیادی و آبستن حوادث تاریخی است. ما، اطمینان داریم که در آینده ای نه چندان دور، جنبش اعتراضی پر قدرت توده ها، خارج از اراده و اختیار هر کسی، با شناسنامه و مشخصات دیگری که، رنگ آن حداقل «سبز» و یا «سیاه» نخواهد بود، اوج خواهد گرفت و طغیان خواهد کرد. سیر حوادث پس از ٢٢ خرداد، تغییر شعارهای «الله اکبر»، «میرحسین، یا حسین»، با شعار «مرگ بر دیکتاتور» نیز نشانه هائی از همین تغییر شناسنامه را با خود همراه دارد.. جنبشی آتی مردم ایران، که قطعا اجرای وظایف معوقه انقلاب ملی- دموکراتیک را دنبال خواهد کرد، نیازمند یک سازمان رهبری کننده توانا و قدرتمندی است که بتواند مبارزه مردم را در راستای اهداف و خواسته های آنان هدایت نماید. بر پایه همین درک از وضعیت اجتماعی کشور و روند قانونمند حرکت مردم و با توجه به درک ضرورت و اهمیت شرکت فعال و مؤثر در مبارزه توده ها، ما بار دیگر همه احزاب و سازمانهای سیاسی چپ، ملی و دموکرات میهن مان را به اتحاد و تشکیل سازمان بزرگ هدایتگر مبارزه در راه تحقق مطالبات، خواستها و نیازهای مردم و کشور فرامی خوانیم. ما پیشترها نیز نظر خود را پیرامون نیروهای تشکیل دهنده جبهه فراگیرملی، نیروهای محرک جامعه و پیشبرنده تحولات اجتماعی- سیاسی و اقتصادی ایران و همچنین نیروها و جریانات بازدارنده آن بطور صریح و روشن بیان کرده ایم و گفته ایم که، نیروهای موسوم به اصلاح طلبان حکومتی را تا زمانیکه، خواهان اصلاح ساختار رژیم دینی حاکم با حفظ و یا حذف ولایت مطلقه فقیه هستند، جزء نیروهای بازدارنده تحولات بنیادی در کشور حساب می کنم و اعتقاد داریم که، ظرفیت و توان همه جناحهای جمهوری اسلامی ایران برای اداره مملکت و پیشبرد آن، از مدتها پیش به پایان رسیده است. تداوم تا کنونی حاکمیت جمهوری اسلامی و بطور کلی همه قدرتهای حاکم سرمایه داری در جهان، نه ناشی از قدرت، حقانیت و درستی سیاستهای اجتماعی- اقتصادی رژیم و آنها، بلکه، حاصل تفرقه و تشتت در صف نیروهای ترقیخواه کشور ما و جهان است. با آنکه ما بسیاریم، اما نمی توانیم. زیرا، پراکنده ایم و ناتوانی ما، ناشی از همین ضعف ماست. در عین حال، ما مبارزه برعلیه مداخلات و اقدامات امپریالیسم را یکی از مؤلفه های اصلی انقلاب ملی- دموکراتیک می دانیم و احزاب و سازمانهائی را که، با تغییر رئیس جمهور سرکرده امپریالیسم جهانی، ماهیت امپریالیسم را تغییریافته تلقی کرده، راه همسوئی با سیاستهای خلاف حقوقی آن را در پیش گرفته اند، به مطالعه و باز آموزی ماهیت امپریالیسم و اصول مبارزه طبقاتی فرامی خوانیم و با قاطعیت اعلام می داریم که؛ نیروهای نافی ماهیت ذاتی امپریالیسم و همچنین احزاب، تشکلها و شخصیت های طرفدار حفظ حاکمیت فعلی و یا بطور کلی طرفداران برقراری حاکمیت دینی و غیر سکولار، نمی توانند جزء نیروهای پیشبرنده انقلاب ملی دموکراتیک بحساب آیند. اینک، بموازات اوجگیری اختلافات درون حکومتی، تشتت فکری، آنارشیسم و هرج و مرج سیاسی شدید در میان اپوزیسیون مترقی نیز بیداد می کند. هر کس نوای خود را می زند و این تک نوازیهای نا هماهنگ، نوای هارمونیک انقلاب را در میان صداهای مغشوش گم می کند. بخش عظیمی از این تکنوازان، بی عملی و عدم اعتقاد خود به ضرورت اتحاد نیروهای پیشرو کشور را در دنباله روی از این یا آن جناح رژیم و یا امیدواری به کمکهای سلطه جویانه امپریالیسم پنهان می سازند و با سر دادن شعارهای آسمانی، موانع جدی در مسیر اتحادها ایجاد می کنند. ما به همه آنها پیشنهاد می کنیم؛ پای خود را روی زمین بگذارند، واقعیتهای جاری را آنچنان که هست ببینند و با ترک گرایش به سوی امپریالیسم، بهمراه دیگر نیروهای میهن پرست، برای غلبه بر آنارشیسم سیاسی و تشکیلاتی در جنبش آزادیخواهانه ایران، در راستای تشکیل جبهه متحد فراگیر ملی، برپائی سازمانی که مرکز فرماندهی انقلاب باشد، عملا اقدام نمایند. در غیر اینصورت، توده های بپاخاسته خلق، خود سازمان متحد رهبری خویش را از پائین و در روند مبارزاتی، با عبور از رهبری تشکلهای سیاسی بوجود خواهند آورد. بنظر ما، تمامی شرایط عینی یک اتحاد وسیع در میان نیروهای آزادیخواه کشور فراهم است. تنها عوامل ذهنی از قبیل سکتاریسم، روحیه برتری طلبی، خودبزرگ بینی، دلبستگی به القاب و عناوین پر طمطراق و بی شکوه، امتیازات و موقعیتهای کاذب در ارگانهای رهبری تشکلهای سیاسی، تقدس مآبی، تعصبات و تعلقات تشکیلاتی، بمثابه مشکل و مانع اصلی در راه دستیابی بدان عمل می کنند. ما، ضمن اینکه به معجزه باور نداریم ولی، یقین داریم که می توان راه های غلبه بر عوامل ذهنی مانع اتحادها را یافت. بنظر ما، تعصب تشکیلاتی، یکی از عمده ترین و اصلی موانع در راه اتحاد نیروهای اوپوزیسیون ایران است. ولی باید توجه داشت که، حزب هدف نیست. حزب وسیله پسندیده ای است برای سازماندهی مبارزه توده ها برای رسیدن به مقاصد و اهداف مقدس. ما آماده ایم زیر هر پرچمی که نشان از اتحاد نیروهای ترقیخواه چپ و تحول طلب ملی و میهنی را داشته باشد، بمبارزه خود برای پایان دادن به رنج و عذاب توده های ستمدیده و رهائی میهنمان از زیر سلطه دیکتاتوری و استبداد ولایت مطلقه فقیه ادامه دهیم. اتحادی که بتواند کارآمدترین و با استعدادترین رهبران سیاسی و سازماندهان مبارزه را به میدان مبارزه وارد کند. سازمانی که بتواند وسیع ترین اقشار توده ها را حول عمومی ترین خواستها و مطالبات بسیج نماید. ما مطمئنیم همچنانکه هیچ تشکل سیاسی تاکنون منکر ضرورت امر وحدت نبوده و چنین ادعائی را مطرح هم نکرده است که به تنهائی قادر به عبور از جمهوری اسلامی ایران است، بدون دستیابی به اتحاد همه نیروهای اوپوزیسیون مترقی، نمی توان بمبارزه با رژیم برخاست. بنابراین، باید ادعاهای وحدت طلبانه را از حرف به عمل تبدیل کرد به امر مهم اتحاد نائل شد. ادامه تفرقه و پراکندگی در صفوف نیروهای طرفدار آزادی و عدالت اجتماعی، همچنانکه تا کنون بخش اصلی توان و انرژی همه نیروهای مترقی را به هرز برده است، در آینده نیز به هرز خواهد برد. ما به سهم خود، همچون اغلب احزاب و سازمانهای سیاسی دیگر، بدفعات متعدد و بمناسبتهای مختلف، ضرورت امر اتحاد وسیع را مورد تاکید قرار داده و پیشنهادات مشخصی ارائه داده ایم. در اعلامیه پیش از این تحت عنوان «پیش به سوی جبهه فرگیر ملی» نیز، همه نیروهای مورد نظر را به تشکیل کمیته هماهنگی برای بحث و بررسی پیرامون مسائل اصلی و تنظیم برنامه حداقل دعوت کردیم و آمادگی خود را برای قبول هرگونه پیشنهاد دیگر اعلام داشتیم. ولی متأسفانه، هنوز هم شاهد هیچگونه طرح و یا پیشنهاد (عملی و یا غیرعملی) دیگر نبوده ایم. ما اقدام مسئولانه مبارزان داخل کشور در صدور بیانیه های مشترک را اولین گامهای عملی جدی در سمت اتحاد نیروهای چپ ارزیابی نموده و آمادگی خود برای همکاری در تنظیم اصول و پرنسیپهای ناظر بر اتحاد پایدار بین همه نیروهای انقلاب ملی- دموکراتیک ایران و تدوین برنامه حداقل مورد پذیرش همگانی با آنها و هر جریان ترقیخواه دیگری را، اعلام می کنیم. ما، غلبه بر ضعف اساسی جنبش را، پایان دادن به تفرقه و آنارشیسم سیاسی را، یگانه راه ممکن برای گذر از شرایط بغایت بحرانی کنونی و نجات میهن و مردم خویش می دانیم. بیستم مرداد ماه ۱٣٨٨