شعارهای مردم در رستاخیز ملتِ ابران
مورفولوژیِ شعار ها در خیزشِ مردم ایران
شعارها در روندِ حرکت های اجتماعی همیشه بیانگر حد و حدودِ خواست های اجتماعی جامعه و اقشار و گروه های درگیر در آن است. با عنایت و توجه به همین شعارهاست که جامعه شناس و تحلیلگرِ مسائل یک جامعه می تواند به ژرفا و وسعت حرکت اجتماعی پی برده و با محاسبۀ تا حد امکان جامعِ احتمالاتِ کند کننده و یا شتاب دهنده؛ آینده یک جنبش و حرکتِ اجتماعی را پیش بینی کرده و فرایند و برآیند آن را به گمانه زنی بنشیند.
آنچه در زیر می خوانید یادداشت های یک فعال سیاسی در روند برآیند امروزینِ جامعۀ ماست که می تواند به سهمِ خود دستمایۀ کسانی باشد که تحلیل این برهه از حیات اجتماعیِ جامعه ما را وظیفۀ خود قرار داده و یا قرار است در آینده بدان بپردازند.
این یادداشتها بهمراه توضیحِ مختصر آن بوسیلۀ ایمیل به «تیغونک» رسیده است که آن را برای شما در اینجا درج می کنیم.
در این رابطه باید گفت:
* بنظر می رسد که فرستنده وسواسِ لازم را در بازتاب واقعیِ شعار ها از نظر زمان طرح آن ها بخوبی رعایت کرده است. که خود این نشانگر دیدِ درست و امانت داریِ این یارِ گرامی است. به بیان دیگر ایشان نخواسته اند نگرگاهِ خویش را در انعکاس روند شکل گیریِ شعارها اعمال کرده و تنها شعارهای نزدیک به خواسته هایش را بنویسد. که جای سپاس و ستایش دارد.
* شکی نیست که لیستِ شعارها حتا (حتی قدیم) در رابطه با تهران، جایی که ایشان خود در آنجا حضور دارند، کامل نیست تا چه رسد به شعارهای سراسرِ ایران. از همین زاویه است که چنانچه دیگر دوستان، کوشای تکمیلِ شعارها باشند به جنبش خدمت کرده ودر راستای تحلیلِ واقعی ترِ آن سهیم خواهند بود. «تیغونک» با توان محدودِ خود داوخواهِ انعکاسِ این شعارهاست. اما چنانچه بهر دلیلی نخواهید این خویشکاری را از کانالِ تیغونک به پیش ببرید، تقاضای ما این است که این کار را لز دیگر کانال ها انجام دهید. زیرا بفع جنش و خواست های بحق مردم ایران است.
و اما شعارها:
شعار زیر را مخالفین آقای احمدی نژاد بدینگونه سر دادند:
احمدی بای بای
احمدی بای بای
زیرا به پیروزی خود در انتخابات پیشِ روی اطمینانِ کامل داشتند.
و وقتی با واکنش چوب و چماقی و غیر دمکراتیکِ حریف روبرو شدند، گفتند:
اتل متل توتوله
دیکتاتورِ کوتوله.
پس از آن وقتی دیدند آقای احمدی نژاد با حمایت و یاری صدا و سیما، بحثِ انرژیِ هسته ای را چماق کرد و بر سرِ آنان کوفت، گفتند:
دیکتاتورِ هسته ای
برو بخواب خسته ای!
و در ادامه برای بیرون راندنِ حریف از میدان اعلام کردند:
یک هفته، دو هفته
محمود حموم نرفته
(در جاهایی بندِ دومِ این شعار به این صورت هم گفته می شد: احمدی حموم نرفته!)
روزِ دیگر گفتند:
رای ما یک کلام
نخست وزیرِ امام
و این که:
اگر تقلب نشه
موسوی برنده می شه!
اما طرفدارانِ آقای احمدی نژاد نیز بیکار ننشستند و گفتند:
نصرِ من الله و فتح القریب
وای براین سیدِ مردم فریب!
همان زمان طرفداران آقای میرحسین موسوی این شعار و دشنامِ سیاسی را بدینگونه بسوی حریف برگرداندند:
نصرِ من الله و فتح القریب
وای براین دولتِ مردم فریب!
این بار اما حریف با این شعار بمیدان آمد:
موسوی کم آورد
قرتی ها رو در آورد!
بنظر می رسد، این همان زمانی است که خانم فاطمه رجبی در سایت انصار نیوز نوشت: طرفداران موسوی و کروبی یک مشت زنان قرتی و سگ باز بالا شهری هستند! نگارنده.)
روز پس از مناظرۀ تلویزیونیِ احمدی نژاد و موسوی، چون در هنگامِ مناظره آقای موسوی چند بار از واژۀ «چیز» استفاده کرده بود، طرفدارانِ آقای احمدی نژاد گفتند:
پرونده ها رو میزه
هی میگه چیزه چیزه!
و افزودند:
آزادیِ اندیشه
با این «چیزا» نمیشه!
و حریف پاسخ داد:
آزادیِ اندیشه
با ریش و پشم نمیشه!
اما هواداران آقای موسوی و بویژه این بار زنان بگونه ای مستقل تر، از موضع گیریِ آقای موسوی در رابطه با گشت های خیابانی ارشاد گفتند:
دولتِ گشتِ ارشاد
نمی خواهیم نمی خواهیم!
پس از مناظرۀ آقای کروبی و آقای احمدی نژاد و بدنبالِ اظهارت آقای کروبی که عنوان کرد: ننه جونِ من تورم را فهمید و شما(احمدی نژاد) متوجه نشدی، مردم گفتند:
تورمو، ننه جونِ مهدی، فهمید
احمدی نژاد نفهمید!
آن روز که آقای موسوی بهمراهِ همسرشان خانم دکتر رهنورد در انظار حاضر شدند، مردم و بویژه بانوان گفتند:
موسوی و رهنورد
تساویِ زن و مرد
و در اعتراض به رفتارِ غیر دمکراتیک و جانبداریِ معنادار و آشکار صدا و سیما از آقای احمدی نژاد در کوران مبارزاتِ انتخاباتی، فریاد برآوردند:
ننگِ ما، ننگِ ما
صدا و سیمای ما!
و پیشاپیش افزودند:
اگر تقلب نشه
موسوی برنده میشه!
و اخطار کردند:
اگر تقلب بشه
ایران غلغله میشه!
اما گوشِ شنوایی نبود.
مردم به پیروزیِ خود اطمینانِ کامل داشتند. از همین روی کفِ خیابان می نشستند و در حالیکه دستهایشان را بهنگامِ برخاستن از زمین باز می کردند یک صدا می گفتند:
احمدی پر پر پر!
و اما پس از انتخابات و کودتای 22 خرداد:
موسوی موسوی،
رای ما را پس بگیر
و می گفتند:
موسوی موسوی
پرچمِ ایرانِ ما را پس بگیر!
و برای این که شبهه ها را پس زده باشند، فریاد می زدند:
ما نمی خوایم دیکتاتور
چه شاه باشه چه دکتر!
و بر باندرول ها و پلاکاردها نوشتند:
رای من کجاست؟
Where is my vote?
در ادامه مردم عنوان کردند:
نصرِ من الله و فتح القریب
مرگ بر این دولتِ مردم فریب!
و گفتند:
اگر شده بمیریم،
سازش نمی پذیریم!
و:
ایرانی می میرد
سازش نمی پذیرد!
و برای بازسازی روحیِ جمعی خود و دیگران فریاد برآوردند:
نترسیم، نترسیم
ما همه با هم هستیم!
و همچنین برای نشان دادن این که در اکثریت هستند، یادآور شدند:
گفته بودیم، اگر تقلب بشه
ایران غلغله میشه!
و برای تو دهنی زدن به کودتاگران گفتند:
دروغگو، دروغگو
شصت و سه درصدت کو؟
و به آن کس که اکثریتِ مردمِ ایران را خس و خاشاک خوانده بود، پاسخ دادند:
ما خس و خاشاک نیستیم
ما ملتِ ایرانیم
و چون آقای خامنه ای برای تثبیتِ کودتا دست بکار شد، اعلام کردند:
دولت تقلب می کنه
رهبر حمایت می کنه!
و برای این که با این جانبداریِ ضد مردمی مقابله کرده باشند، با قاطعیت گفتند:
سیدعلیِ پینوشه
ایران شیلی نمیشه!
و
مرگ بر دیکتاتور
و نامبرده که حضور حماسیِ مردم پیش از انتخابات را بحسابِ رژیمش می آورد، خطاب قرار داده می گفتند:
رای ما را می دزده
باهاش بما پز می ده!
اما این اتمامِ حجت را نیز اعلام می کردند که:
می جنگیم، می میریم
رای ها را پی می گیریم!
و آنگاه که لازم می دانستند و برای این که دشمن را بی اعتبار کنند اینگونه به فریاد می نشستند:
پلیسِ ضدِ شورش
احمدی را بشورش!
و این که:
ما بچه های تهرون
رای ندادیم به میمون
و دستِ آخر این که با حاکمان اینگونه تعیین تکلیف کردند:
سهراب ما نمرده
این دولت است که مرده
وعمیقتر و دقیقتر و بفریاد بلند گفتند و می گویند:
سهرابِ ما نمرده
ولایت است که مرده!
.......................
...........................
آنچه خواندید یادداشت های روشنگرانه منصور از برآیند و خیزش مردم ایران بود. اما لازم است بار دیگر گفته شود ، آنچه حواندید همه ی ماجرا نبود بلکه بخش مهمی از شعارهای تهران، و نه همۀ آنها را در برداشت. مثلا همه شنیدند که مردم فریاد می زدند و می زنند که: توپ، تانک بسیجی دیگر اثر ندارد! یا این که: ایرانیِ باغیرت، حمایت حمایت! یا می کشم، می کشم، آن که برادرم کشت! یا: ما بچه های جنگیم، بجنگ تا بجنگیم! و دشجویان: دانشجو می میرد، ذلت نمی پذیرت! و همچنین: وای به روزی که مسلح شویم! و یا این که مجتبی بمیرد، رهبری را نبیند! و ودر آخر با صراحت گفتند و می گویند: مرگ بر جمهوری اسلامی......
یاور استوار 23 تیر ماه 1388
yavar.ostvar@gmail.com
شعارها در روندِ حرکت های اجتماعی همیشه بیانگر حد و حدودِ خواست های اجتماعی جامعه و اقشار و گروه های درگیر در آن است. با عنایت و توجه به همین شعارهاست که جامعه شناس و تحلیلگرِ مسائل یک جامعه می تواند به ژرفا و وسعت حرکت اجتماعی پی برده و با محاسبۀ تا حد امکان جامعِ احتمالاتِ کند کننده و یا شتاب دهنده؛ آینده یک جنبش و حرکتِ اجتماعی را پیش بینی کرده و فرایند و برآیند آن را به گمانه زنی بنشیند.
آنچه در زیر می خوانید یادداشت های یک فعال سیاسی در روند برآیند امروزینِ جامعۀ ماست که می تواند به سهمِ خود دستمایۀ کسانی باشد که تحلیل این برهه از حیات اجتماعیِ جامعه ما را وظیفۀ خود قرار داده و یا قرار است در آینده بدان بپردازند.
این یادداشتها بهمراه توضیحِ مختصر آن بوسیلۀ ایمیل به «تیغونک» رسیده است که آن را برای شما در اینجا درج می کنیم.
در این رابطه باید گفت:
* بنظر می رسد که فرستنده وسواسِ لازم را در بازتاب واقعیِ شعار ها از نظر زمان طرح آن ها بخوبی رعایت کرده است. که خود این نشانگر دیدِ درست و امانت داریِ این یارِ گرامی است. به بیان دیگر ایشان نخواسته اند نگرگاهِ خویش را در انعکاس روند شکل گیریِ شعارها اعمال کرده و تنها شعارهای نزدیک به خواسته هایش را بنویسد. که جای سپاس و ستایش دارد.
* شکی نیست که لیستِ شعارها حتا (حتی قدیم) در رابطه با تهران، جایی که ایشان خود در آنجا حضور دارند، کامل نیست تا چه رسد به شعارهای سراسرِ ایران. از همین زاویه است که چنانچه دیگر دوستان، کوشای تکمیلِ شعارها باشند به جنبش خدمت کرده ودر راستای تحلیلِ واقعی ترِ آن سهیم خواهند بود. «تیغونک» با توان محدودِ خود داوخواهِ انعکاسِ این شعارهاست. اما چنانچه بهر دلیلی نخواهید این خویشکاری را از کانالِ تیغونک به پیش ببرید، تقاضای ما این است که این کار را لز دیگر کانال ها انجام دهید. زیرا بفع جنش و خواست های بحق مردم ایران است.
و اما شعارها:
شعار زیر را مخالفین آقای احمدی نژاد بدینگونه سر دادند:
احمدی بای بای
احمدی بای بای
زیرا به پیروزی خود در انتخابات پیشِ روی اطمینانِ کامل داشتند.
و وقتی با واکنش چوب و چماقی و غیر دمکراتیکِ حریف روبرو شدند، گفتند:
اتل متل توتوله
دیکتاتورِ کوتوله.
پس از آن وقتی دیدند آقای احمدی نژاد با حمایت و یاری صدا و سیما، بحثِ انرژیِ هسته ای را چماق کرد و بر سرِ آنان کوفت، گفتند:
دیکتاتورِ هسته ای
برو بخواب خسته ای!
و در ادامه برای بیرون راندنِ حریف از میدان اعلام کردند:
یک هفته، دو هفته
محمود حموم نرفته
(در جاهایی بندِ دومِ این شعار به این صورت هم گفته می شد: احمدی حموم نرفته!)
روزِ دیگر گفتند:
رای ما یک کلام
نخست وزیرِ امام
و این که:
اگر تقلب نشه
موسوی برنده می شه!
اما طرفدارانِ آقای احمدی نژاد نیز بیکار ننشستند و گفتند:
نصرِ من الله و فتح القریب
وای براین سیدِ مردم فریب!
همان زمان طرفداران آقای میرحسین موسوی این شعار و دشنامِ سیاسی را بدینگونه بسوی حریف برگرداندند:
نصرِ من الله و فتح القریب
وای براین دولتِ مردم فریب!
این بار اما حریف با این شعار بمیدان آمد:
موسوی کم آورد
قرتی ها رو در آورد!
بنظر می رسد، این همان زمانی است که خانم فاطمه رجبی در سایت انصار نیوز نوشت: طرفداران موسوی و کروبی یک مشت زنان قرتی و سگ باز بالا شهری هستند! نگارنده.)
روز پس از مناظرۀ تلویزیونیِ احمدی نژاد و موسوی، چون در هنگامِ مناظره آقای موسوی چند بار از واژۀ «چیز» استفاده کرده بود، طرفدارانِ آقای احمدی نژاد گفتند:
پرونده ها رو میزه
هی میگه چیزه چیزه!
و افزودند:
آزادیِ اندیشه
با این «چیزا» نمیشه!
و حریف پاسخ داد:
آزادیِ اندیشه
با ریش و پشم نمیشه!
اما هواداران آقای موسوی و بویژه این بار زنان بگونه ای مستقل تر، از موضع گیریِ آقای موسوی در رابطه با گشت های خیابانی ارشاد گفتند:
دولتِ گشتِ ارشاد
نمی خواهیم نمی خواهیم!
پس از مناظرۀ آقای کروبی و آقای احمدی نژاد و بدنبالِ اظهارت آقای کروبی که عنوان کرد: ننه جونِ من تورم را فهمید و شما(احمدی نژاد) متوجه نشدی، مردم گفتند:
تورمو، ننه جونِ مهدی، فهمید
احمدی نژاد نفهمید!
آن روز که آقای موسوی بهمراهِ همسرشان خانم دکتر رهنورد در انظار حاضر شدند، مردم و بویژه بانوان گفتند:
موسوی و رهنورد
تساویِ زن و مرد
و در اعتراض به رفتارِ غیر دمکراتیک و جانبداریِ معنادار و آشکار صدا و سیما از آقای احمدی نژاد در کوران مبارزاتِ انتخاباتی، فریاد برآوردند:
ننگِ ما، ننگِ ما
صدا و سیمای ما!
و پیشاپیش افزودند:
اگر تقلب نشه
موسوی برنده میشه!
و اخطار کردند:
اگر تقلب بشه
ایران غلغله میشه!
اما گوشِ شنوایی نبود.
مردم به پیروزیِ خود اطمینانِ کامل داشتند. از همین روی کفِ خیابان می نشستند و در حالیکه دستهایشان را بهنگامِ برخاستن از زمین باز می کردند یک صدا می گفتند:
احمدی پر پر پر!
و اما پس از انتخابات و کودتای 22 خرداد:
موسوی موسوی،
رای ما را پس بگیر
و می گفتند:
موسوی موسوی
پرچمِ ایرانِ ما را پس بگیر!
و برای این که شبهه ها را پس زده باشند، فریاد می زدند:
ما نمی خوایم دیکتاتور
چه شاه باشه چه دکتر!
و بر باندرول ها و پلاکاردها نوشتند:
رای من کجاست؟
Where is my vote?
در ادامه مردم عنوان کردند:
نصرِ من الله و فتح القریب
مرگ بر این دولتِ مردم فریب!
و گفتند:
اگر شده بمیریم،
سازش نمی پذیریم!
و:
ایرانی می میرد
سازش نمی پذیرد!
و برای بازسازی روحیِ جمعی خود و دیگران فریاد برآوردند:
نترسیم، نترسیم
ما همه با هم هستیم!
و همچنین برای نشان دادن این که در اکثریت هستند، یادآور شدند:
گفته بودیم، اگر تقلب بشه
ایران غلغله میشه!
و برای تو دهنی زدن به کودتاگران گفتند:
دروغگو، دروغگو
شصت و سه درصدت کو؟
و به آن کس که اکثریتِ مردمِ ایران را خس و خاشاک خوانده بود، پاسخ دادند:
ما خس و خاشاک نیستیم
ما ملتِ ایرانیم
و چون آقای خامنه ای برای تثبیتِ کودتا دست بکار شد، اعلام کردند:
دولت تقلب می کنه
رهبر حمایت می کنه!
و برای این که با این جانبداریِ ضد مردمی مقابله کرده باشند، با قاطعیت گفتند:
سیدعلیِ پینوشه
ایران شیلی نمیشه!
و
مرگ بر دیکتاتور
و نامبرده که حضور حماسیِ مردم پیش از انتخابات را بحسابِ رژیمش می آورد، خطاب قرار داده می گفتند:
رای ما را می دزده
باهاش بما پز می ده!
اما این اتمامِ حجت را نیز اعلام می کردند که:
می جنگیم، می میریم
رای ها را پی می گیریم!
و آنگاه که لازم می دانستند و برای این که دشمن را بی اعتبار کنند اینگونه به فریاد می نشستند:
پلیسِ ضدِ شورش
احمدی را بشورش!
و این که:
ما بچه های تهرون
رای ندادیم به میمون
و دستِ آخر این که با حاکمان اینگونه تعیین تکلیف کردند:
سهراب ما نمرده
این دولت است که مرده
وعمیقتر و دقیقتر و بفریاد بلند گفتند و می گویند:
سهرابِ ما نمرده
ولایت است که مرده!
.......................
...........................
آنچه خواندید یادداشت های روشنگرانه منصور از برآیند و خیزش مردم ایران بود. اما لازم است بار دیگر گفته شود ، آنچه حواندید همه ی ماجرا نبود بلکه بخش مهمی از شعارهای تهران، و نه همۀ آنها را در برداشت. مثلا همه شنیدند که مردم فریاد می زدند و می زنند که: توپ، تانک بسیجی دیگر اثر ندارد! یا این که: ایرانیِ باغیرت، حمایت حمایت! یا می کشم، می کشم، آن که برادرم کشت! یا: ما بچه های جنگیم، بجنگ تا بجنگیم! و دشجویان: دانشجو می میرد، ذلت نمی پذیرت! و همچنین: وای به روزی که مسلح شویم! و یا این که مجتبی بمیرد، رهبری را نبیند! و ودر آخر با صراحت گفتند و می گویند: مرگ بر جمهوری اسلامی......
یاور استوار 23 تیر ماه 1388
yavar.ostvar@gmail.com
نظرات