آن ها به چه می خندند؟

می پرسم: آن دو به چه می خندند؟
پاسخ می دهد: شاید به ریشِ آن یکی که غمگین و ماتمزده در کنارشان نشسته است!
می گویم: او که بنظر نمی رسد ریش و پشمِ درستی داشته باشد که بشود بدان خندید.
می گوید: پس آن دو به چه می خندند؟
می گویم: آن ها به ریشِ مردم فلک زده ی ایران می خندند!